مست و از خود رفته‌ام، در راه رنگ و بو روانم

روشنم شد از صدا، آبم درون جو روانم

 

کاروان گم کرده‌ام، تنها در این بی‌ته بیابان

همره ریگ روان این‌سو روان آن‌سو روانم

 

می‌فریبد زندگی با خوش خط و خالی دل ما

روزگاری شد در این صحرا پی آهو روانم

 

آفتابی می‌شوم در سایه چون دیری بمانم

آب کاریزم که گه در زیر و گه در رو روانم

 

جویبارم لیک دور از باغبان پرورده گلها

در میان بوته‌های وحشی و خودرو روانم

 

سایه‌ام شد وحشت تردید و ترک من نگوید

او کنار من روان و من کنار او روانم

نوشته شده در شنبه 88/2/5ساعت 6:9 عصر توسط جلال یقموری نظرات ( ) |