ارغوان(ابتهاج)
محمدجواد ضرابیان، متولد ۱۳۲۹ هجری شمسی در تهران است. آموزش سنتور را نزد استاد داریوش صفوت و دانش موسیقی کلاسیک (هارمونی، ارکستراسیون و کنترپوان) را نزد مرحوم دکتر محمدتقی مسعودیه فرا می‌گیرد. ضرابیان همچنین پیانو را نزد فرمان بهبود می‌آموزد. فعالیت گروهی خود را با گروه سماع به‌عنوان سرپرست و آهنگ‌ساز آغاز می‌کند. گروه سماع کنسرت‌های بسیاری را در داخل کشور اجرا کرده است و در سال ۱۳۶۷ در جشنواره‌ی موسیقی فجر مقام اول را احراز می‌کند. ضرابیان به‌عنوان سرپرست گروه در فنّ نوازندگی سنتور و آهنگ‌سازی موفق به دریافت مدال طلا و دیپلم افتخار می‌گردد. از ویژگی‌های ساخته‌های او اعمال سلیقه‌ی خاص در گزینش شعر و تلفیق آن با موسیقی‌ست و خود نیز گاهی بر آهنگی کلام می‌گذارد. موسیقی او بیشتر ملودیک است تا هارمونیک و از ارکستراسیونی با ترکیب متعادل سازهای ایرانی و غیرایرانی بهره می‌گیرد. ساخته‌های او به طور طبیعی یک‌دست نیستند و از نظر زیبایی‌شناسی و میزان تأثیر عاطفی در سطوح مختلفی قرار دارند. در کارهای او نوعی صمیمیت و سلامت دیده می‌شود. ضرابیان که هم‌اکنون در کشور کانادا اقامت دارد، آهنگ‌سازی فروتن و خوش‌ذوق است و تجربه‌ی فراوان در کار گروهی و تدریس موسیقی دارد. از آثار مهم او می‌توان به عطر سوسن و ناز نگاه با صدای علیرضا افتخاری، نسیم وصل، شوق دوست و با ستاره‌ها با صدای همایون شجریان، آینه و آه با صدای حسام‌الدین سراج، حدیث عشق و خرقه سوخته با صدای رضا رضایی و طبیعت دل با صدای سیامک شجریان اشاره کرد. وی همچنین آثار مکتوب گران‌بهایی را هم عرضه نموده است که کتاب قطعاتی برای پیانو و همچنین سنتور از آن جمله‌اند.
محمدجواد ضرابیان در خصوص شیوه‌های ارتباطی در موسیقی و موفقیت یک آهنگ‌ساز می‌گوید: « مردم باید هر چه تمام‌تر با موسیقی ارتباط برقرار کنند ؛ البته به شرطی‌که آن موسیقی و اثر ارائه‌شده در سطح نازلی نباشد. » در ادامه می‌گوید: « مخاطب ما جامعه است و اگر بخواهیم بدون در نظر گرفتن این طیف وسیع اثری را خلق کنیم، به خودمان و موسیقی‌مان آسیب رسانده‌ایم. » ضرابیان در مورد زبان موسیقی می‌گوید: « موسیقی، زبان ارتباطی ما با تمام اقشار جامعه است و این کار ما را دشوار می‌کند ؛ چون باید این زبان را به شکلی به‌کار ببریم که همه‌ی اقشار جامعه آن را درک کنند. » وی با اشاره به اینکه تا کنون تمام تلاش خود را کرده تا بتواند به یک زبان جامع موسیقایی برسد، خاطرنشان می‌کند: « موسیقی باید یک حرفه باشد نه اینکه افراد، موسیقی را به‌عنوان شغل دوم برای خودشان تعریف کنند. » در ادامه ضرابیان تأسف می‌خورد از اینکه « به علل خاصی موسیقی کمتر در زندگی مردم جریان دارد و در محافل اجتماعی کمتر از آن سخن به میان می‌آید. »
دانلود کنید و بشنوید
| Design By : RoozGozar.com |
